(ฉากวาบหวิว) ตอนที่ 9 ทรมานกาย ทรมานใจ

ฉากวาบหวิว

- ทรมานกาย ทรมานใจ -

“พี่หมอ..อื้อ!” กำลังจะด่าอีกประโยคแต่เขาทาบจูบลงมาก่อน ริมฝีปากหยักบดเบียดเข้ามาเรื่อยๆ ใจผมเต้นตึกตักที่เจอมุมอ่อนโยนของพี่หมอ ลิ้นร้อนไล่ต้อนจนผมจนปัญญายอมเปิดปากรับจูบเขาไปเต็มๆ ดูเหมือนคนใจง่ายแต่ผมก็ไม่รู้ทำไมถึงยอม

ลิ้นเราสองคนพันกันมั่วไปหมด พี่หมอจูบรุนแรงขึ้นแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน มือของเขาลูบต่ำลงไปที่หน้าท้อง ผมเริ่มหายใจติดขัดกำเสื้อเขาไว้แน่น กระทั่งพี่หมอปล่อยให้ผมหายใจ คราบน้ำลายไหลยืดติดปากพี่หมอตอนที่เขาถอยห่าง

แต่ห่างกันได้ไม่นานก็กลับมาจูบใหม่ เสื้อยืดตัวบางถูกถอดออกจากตัว พี่หมอเค้นหน้าอกผมเบาๆมันยิ่งทำให้ผมกระสัน ปลายเท้าจิกลงกับเตียงแน่น มือของเขาล้วงเข้าไปกางเกงปลุกน้องชายของผมให้มันตื่นยิ่งกว่าเดิม

“พี่ขอนะ..” ผมไม่รู้ตัวเองทำหน้าแบบไหนตอนที่พี่หมอขอทำ ไม่แน่ใจว่าเขาพูดเฉยๆหรือขอจริงๆ เพราะหลังจากพูดเขาก็ทำมันต่อ ไม่รอฟังคำอนุญาตจากผมเลย

“อื้อ..พี่หมอ” ผมครางรับเบาๆยามที่มือพี่หมอรูดรั้ง

“ดีไหม”

“ฮื่อ..” สมองในตอนนี้โล่งไปหมด ขาของผมกางออกกว้างมีมือพี่หมอเป็นคนชักนำให้ผมไปประตูสวรรค์ ริมฝีปากเขายังคลอเคลียวนอยู่ที่หน้าในขณะที่ผมร้องครวญครางเพราะกำลังจะปล่อยของเหลวในตอนเช้า

“ตอนนี้เราน่ารักมาก” เหมือนคำล่อลวงให้ลุ่มหลง ผมมุดหน้าเข้าซอกคอพี่หมอเม็ดเหงื่อไหลซึมรอบใบหน้า จนกระทั่งผมปลดปล่อยออกมาเลอะมือเขา

ทันทีที่ผมปล่อยออกมาไม่มีใครพูดอะไรเลย มือที่เต็มไปด้วยคราบน้ำกามเลื่อนขึ้นมาดึงใบหน้าผมไปจูบ เขากัดกินริมฝีปากผมคล้ายกับเป็นขนมหวาน

ผมไม่รู้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

ใจที่เคยเข้มแข็งมันเริ่มโลเล

“ไม่เอา! พี่หมอปล่อย” ผมเบือนหน้าหนี เริ่มต่อต้านปัดมือเขาออกจากตัว

“อย่าฝืนตัวเองแบมแบม” ฟันคมกัดต้นเบาผมเบาๆจนมันเริ่มแสบ สติที่หายไปเริ่มกลับมาอยู่ในตัวผมผลักเขาออกเต็มแรง

“อยากมากก็ไปซื้อกินสิ!!” พี่หมอจ้องผมอย่างหงุดหงิดคงเพราะไม่ได้ปล่อยเหมือนผม

“อย่าเรื่องมากแบมแบม พี่รู้เราชอบ” ผมอยากจะหัวเราะดังๆกับคำพูดเมื่อกี้ ไม่อยากจะเชื่อว่ามันออกมาจากปากพี่หมอ

“อ๋อหรอ แต่ตอนนี้ผมไม่ชอบแล้ว”

“เป็นบ้าอะไรอีก! เมื่อกี้เรายังอยากให้พี่เอาอยู่ไม่ใช่หรือไง!” เขาตะคอกกลับอย่างหัวเสีย ผมก้มต่ำหลุบตามองไปที่เป้ากางเกง น้องชายของเขาดันพุ่งกางเกงผ้านุ่มออกมาจนจะเด่น ผมเดาะลิ้นกวนๆไม่ตอบแต่ทำท่าจะลุก พี่หมอฉุดผมลงเตียงเหมือนเดิม

“ปล่อย”

“อย่าให้พี่โมโห”




อ่านต่อ >> 

CUT ร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ

CUT

I DON'T F**K WITH YOU

ตอน ร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ

“ขอได้มั้ย” ผมกระซิบเสียงพร่า จูบไล่แก้มนิ่มไปจรดปลายหู

แบมแบมหายใจอึดอัดในตอนที่ผมไซร้ต้นคอขาว น้องไม่ปฏิเสธหรือตกลงแต่ร่างกายที่ตอบสนองมันบ่งบอกว่าน้องอนุญาตผมเลยได้ใจ  กล้าที่จะใช้มือลูบไล้ไปทั่วลำตัวของคนป่วย ไอร้อนจากตัวน้องยังไม่หายมันเป็นตัวสร้างความกระสันของผมเป็นอย่างดี ปากอิ่มเผยอครางรับ

ผมไม่รอช้ากดย้ำที่ปากนั้นอีกครั้ง พยายามปลดปราการด้านล่างของคนป่วยออกให้หมด กายบางบิดเกร็งส่ายไปมาเหมือนยั่วยวนให้ผมเร่งทำ

“พี่หมอ...” ไม่รู้ว่าทำไมน้องถึงยอมให้ผมง่ายขนาดนี้ ผมพยายามหักห้ามใจไม่ทำแรง ผมไม่ได้ไล่ต้อนจนน้องจนมุมแต่เป็นแบมแบมที่เป็นฝ่ายไล่ต้อนจนผมแพ้

ครั้งหนึ่งที่ร่างกายนี้บริสุทธิ์แต่คนที่ทำผ้าขาวเปื้อนก็คือผม ครั้งนี้มันต่างจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นมันอาจจะมีแค่แบมแบมที่รู้สึกแต่ตอนนี้มันไม่ใช่

ผมป้อนจูบย้ำหลายๆทีจนปากของคนป่วยบวมเจ่อ น้ำลายที่ไหลซึมที่มุมปากถูกผมกลืนกินจนหมดไม่ให้เหลือ น้องมองผมตาปรือ จนถึงขนาดนี้แบมแบมยังไม่เอ่ยปากห้าม ผมจึงถอดของตัวเองออกให้หมดเดินไปหยิบโลชั่นมาวางข้างเตียง

ผมจับขาเรียวทั้งสองข้างออกจากกันโดยประมาณ เทโลชั่นลงบนท่อนเนื้อที่พุ่งโด่ของตัวเอง นวดเบาๆให้มันพร้อมใช้งานมากกว่านี้ ปากทางเข้าขมิบถี่จนผมละจากน้องชายตัวก้มลงลิ้นตรงช่องทางลับ เป็นครั้งแรกที่ผมลงลิ้นให้ผู้ชายด้วยกันเอง จนแบมแบมผวาจะผลักผมออกแต่ผมตรึงขาน้องไว้แน่น พยายามแหย่ลิ้นเข้าไปหลายๆที คนป่วยสะดุ้งทุกครั้งที่โดนของชื้นสัมผัส

แบมแบมเป็นคนสะอาดข้อนี้ผมรู้นี้ น้องสะอาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่เพียงแค่ลงลิ้นแต่ผมยังนึกพิเรนกัดเนื้อนิ่มเบาๆ จนบริเวณปากทางเข้าชื้นไปด้วยน้ำลาย

นิ้วกลางสอดเข้าไปเป็นใบเบิกทางก่อนนิ้วแรก ผมยันตัวลุกนั่งก้มมองนิ้วตัวเองที่ผลุบเข้าออกในช่องทางลับ พอเห็นว่าปากทางมันคุ้นกับนิ้วผมจึงยัดสองนิ้วเข้าไปตามๆกัน ละสายตาจากข้างล่างเงยหน้ามองคนป่วย น้องมุดหน้าลงกับหมอนเห็นแค่แก้มย้วยๆที่เห่อแดง ผมอมยิ้มก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มคนเขินให้หายหมั่นเขี้ยว

แบมแบมค่อยๆหันมามองด้วยความตกใจ ตากลมโตมองผมเหมือนไม่เชื่อว่าเมื่อกี้ผมหอมแก้มจริงๆ ผมจึงก้มลงไปหอมอีก หอมย้ำๆหลายๆครั้ง

“รีบทำก่อนจะเปลี่ยนใจ” เด็กดื้อละลักละลำพูดออกมา

“เราแก้มแดง” ผมพูดแหย่

“...” แต่น้องหน้านิ่งเม้มปากแล้วหลบตาผม ผมจึงเลิกแกล้งผละลุกนั่งแล้วดึงนิ้วที่เป็นใบเบิกทางออก จับลูกชายที่ชโลมไปด้วยโลชั่นดันเข้าช่องทางลับ

เสียงอื้ออึงจากคนป่วยดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะ ผมทั้งดันทั้งมองหน้าน้องสลับกัน จนในที่สุดแท่งร้อนก็เข้าไปได้จนหมด  

ผมคร่อมตัวน้องไว้ กักขังน้องให้อยู่ในบริเวณวงแขนของตัวเอง ดันกายเข้าออกเป็นจังหวะพร้อมกับก้มลงไซร้คออย่างกระหาย ทั้งๆที่สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ไล่ต้อนน้องแต่พอมาถึงจุดๆนี้จริงๆผมดันทะลึ่งอยากฟัดน้องแรงๆ

“อ๊ะ อ๊า พะ.. พี่หมอ” เสียงแบมแบมขาดกระท่อนกระแท่นในตอนที่ผมเร่งจังหวะ ผมซบหน้าลงกับต้นคอขาวขยับตัวตนเข้าออกจนตัวน้องสั่นสะเทือนไปตามแรงโยก

เสียงเนื้อกระทบกันดังเข้าโสตประสาท ผมไม่แน่ใจห้องแบมแบมเก็บเสียงหรือเปล่าแต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำกับแบมแบมในบ้านหลังนี้ นี่เป็นครั้งที่สามเพียงแต่ครั้งนี้น้องดูเต็มใจที่จะทำ

ผมดันตัวเองลุกขึ้นจับแบมแบมพลิกหันหลังในท่าคลาน กระแทกตัวตนของตัวเองลงไปใหม่ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเบาๆครางแค่ในลำคอ เสียววาบที่น้องชายในยามที่ผนังร้อนรัดเนื้อผมแน่น

แบมแบมฟุบหน้าลงกับหมอนทันทีที่ปล่อยน้ำในยกแรก ผมเร่งทำของตัวเองจนเตียงโยกปลดปล่อยน้ำเชื้อทั้งหมดเข้าในตัวแบมแบม

“อึก ..อ่า”

“ทำไมไม่ใส่ถุงยาง..” คนป่วยพูดอย่างเหนื่อยล้า พลิกตัวนอนหงายปรือตามองผมอย่างคาดโทษ

“ไม่ได้ติดตัวมา” ผมบอก เห็นน้ำตัวเองไหลออกมาเลอะต้นขาอ่อนแล้วอยากทำอีกแต่ดูจากแบมแบมแล้วน้องไม่น่าจะไหว

ผมลุกออกจากเตียงเดินไปหยิบผ้าเช็ดของแบมแบมมาพันรอบเอวอย่างถือวิสาสะ วกกลับมาที่เตียงกะจะอุ้มน้องไปอาบน้ำด้วยกัน แต่เด็กดื้อขืนตัวเองไว้ไม่ยอมให้ผมอุ้ม

“จะได้สบายตัว” ผมอธิบาย

“ไม่เอา จะนอน” รู้หรอกว่าง่วงแต่ผมกลัวว่าถ้าปล่อยให้นอนแบบนี้ตื่นขึ้นมาแบมแบมอาจจะไม่สบายกว่าเดิมก็ได้ กลายเป็นว่าผมเป็นหมอที่มาทำให้น้องป่วยเพิ่ม

เห็นแบบนี้แล้วมันทำให้ผมยิ้มในใจ น้องบอกว่าอะไรๆมันก็เปลี่ยนไปหมด ไม่เหมือนตอนนั้นแต่ลึกๆแล้วแบมแบมก็เหมือนเดิมกับตอนนั้นอยู่ดี พอเสร็จกิจบนเตียงแบมแบมจะชอบนอนเลยไม่ค่อยอยากล้างตัวเท่าไหร่ถ้าผมไม่ดุ ถึงตอนนั้นผมจะป้องกันแต่คราบเหงื่อคราบอะไรต่างๆมันหลับได้ยาก น้องชอบอ้างว่าถ้าอาบน้ำแล้วจะสร่างกลัวนอนไม่หลับ

ผมแตะหน้าผากวัดไข้ดู แบมแบมยังตัวอุ่นๆอยู่ผมเลยหาผ้าสะอาดในกล่องยาตัวเองชุบน้ำมาเช็ดให้ไปพลางๆก่อน ส่วนน้ำของผมที่อยู่ข้างในตัวแบมแบมผมไม่ได้ล้วงออกเพราะน้องปัดออกตลอด ผมเลยยอมแท้เช็ดแค่รอยน้ำที่เลอะต้นขาแค่นั้นพอ

เข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำออกมาคนป่วยก็หลับไปแล้ว นอนทั้งๆที่ไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนั้นจนผมคิดลามกกับน้อง

ผมเบาแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิพอเหมาะ กลัวถ้าแรงกว่านี้แบมแบมจะป่วยเพิ่มอีกถึงน้องจะขี้ร้อนแต่ถ้าเจอแอร์แรงๆทั้งๆที่ตัวอย่างป่วยแบบนี้ก็มีโอกาสที่จะมีไข้ขึ้นสูง





#หมอมาร์คโคตรแซ่บ
story by : no.97